خــُــداي مـَـــن !
صـُـحبَت از " دَرد " است ! دَرد..
كُودکــ چـه مــي دانــَد طاقــَت چيسـت ؟
بــه سَلامــَتـي كـُودكـي كـه بـه مادَرش مـي گويــَد :
اِمـــسال سـيـــن هـَشتــُم سُفره ي مـا ، سَرطـان مــَن است....



خدايا !
ذهن من چون قايقي توفان زده در تلاطم است .
آيا اين قايق را آرامش مي بخشي تا من در خواست تو را دريابم ؟



يه وقتــــــايي هم هست که جواب همه نگرانيـــات
ميشــه يه جمله که ميكوبن تو صورتــــت.......
"بهم ......گير....... نـــــــده"....
وتو بايد فقط نگاهش بکني..هيچي هم نگي



نزديک عيده، توي خونه تکونيه دلت، مارو بيرون نکني!!!



چشم هايت را که مهربانتر کني ،
لب هايت را که با لبخند آرايش کني،
وذهنت را از کينه ها خالي کني ...
سال خود به خود تحويل مي شود!

بخُــدا تَـرَک بَــرداشتـه دِلَــم !
از بَــس کـه تـو گَـــرم و سَـردَش کـَردي



پشت سفيد ترين فصل سال پنهان مي شوم
سرک که مي کشم
تو نيستي
وبرفها
رد پاي تورا
انکار مي کنند!



مخــــدر نگاهَت کـــــه
دَر چــــــاي عشـــــق حَــــل شــــــد
معتـــــاد تــــــو شــــدَم ...
حـــــالاکـــه گـــــاه و بي گــــــاه
خشخـــــاش مي چينَــــد دلَــــم
ديگَــــر تَــــزريــق خيــــالَتــــ هَــم
تسکيــــن نمي دَهَــــد
درد نبـــــودنَتــــــ را
آخَـــــر مَــــرا مي کشَــــد
اين خمـــــاري "تــو"



نترس حوا
سيب را با عشق گاز بزن...
آدم لياقت بهشت ندارد



دَر حِصار اُتاقـَم مانــــده ام
ميترسَم ديده شـــوم
يا حتـي
بـه گوش برسَـد
تنهايــي ام . . . !





بهتر که تموم شد
قنديل بستيم از سرما
زمستون امسالو اصلا دوس نداشتم
ولي از اومدن بهار هم خوشحال نيستم
کاش بين زمستون و بهار هم يه فصلي بود




اين روزهـــا
دوباره افکارم به سوي تــــو پر مي کشد
سنگش نزن
تحمل کـــــن . . . !




يـآدَم بـآشــَد،
وَقـتي آمــَدي،
راز بـــُزرگـــي را
بــه تــو بگويـــَم..
ايـن كه در نبــودَت،
آســـِمـــآن آبـــي نيـــــست..




آدم بايد عين مرسوله پستي سفارشي باشه،
يکي باشه هميشه تحويلش بگيره،
بگيرتش تو بغل
امضا هم بده که تحويل گرفته شده،
پس گرفته نمي شود...!




به وقتِ محلي دلم
ساعت، امشب
ساعتِ "دلتنگي" ست...



نه نام،
نه چــهره،
نه اثر انگـشت...
آدم ها را از طرز
" آه " کشيدن ‌شان بشناسيد...!!




گفتي بهار که شود مي آيم !
بي تو ,
منـ اينـ خيابانـ را تا صبح قدم زدم
دلتنگي هايم را توي جيبم قايم کردم
و به شکوفه هاي اينـ حوالي سلام دادم
پائيز شد
هواي پرکشيدنـ ديوانه ام کرد و
نيامدي !



زمستان ثانيه به ثانيه مي گذرد، يادت نرود اينجا
کسي هست که به اندازه تمام دانه هاي رقصان بارانـــ و برف برايت آرزوهاي خوب دارد...!




در اين هنگامه’ کوچ
به سالي نو ،
ببخشيد مَرا اگر :
با نگاهي ،
با صدائي ،
و يا با کلام و نوشتاري ،
تَرَکي انداختَم بر بلورِ زيبا و شفافِ دلتان ....




به راستي که دوست نداشتن زمستان همه از خودخواهي ماست
خدانگهدار مظلوم ترين فصل سال

خداوندا!

همواره‌، تو را سپاس مي‌گذارم كه هر چه در راه تو و در راه پيام تو‌، يش‌تر مي‌روم و بيش‌تر رنج مي‌برم‌. آن‌ها كه بايد مرا بنوازند‌، مي‌زنند، آن‌ها كه بايد همگامم باشند‌، سد راهم مي‌شوند‌، آن‌ها كه بايد حق‌شناسي كنند‌، حق‌كشي مي‌كنند، ‌آن‌ها كه بايد دستم را بفشارند‌، سيلي مي‌زنند،‌ آن‌ها كه بايد در برابر دشمن دفاع كنند‌، پيش از دشمن حمله مي‌كنند و آن‌ها كه بايد در برابر سمپاشي‌هاي بيگانه‌، ستايشم كنند‌، تقويتم كنند‌، اميدوارم كنند‌، سرزنشم مي‌كنند‌، تضعيفم مي‌كنند‌، نوميدم مي‌كنند‌، تا در راه تو از تنها پايگاهي كه چشم ياري مي‌دارم‌، نوميد شوم‌، چشم ببندم‌، رانده شوم‌... تا تنها اميدم تو شوي‌، چشم انتظارم تنها به روي تو باز ماند‌، تنها از تو ياري طلبم و در حسابي كه با تو دارم شريكي ديگر نباشد.

 

يـك روز از روزهـاي خـدا

ديروز صبح كه از خواب بيدار شدي،
نگاهت مي‌كردم؛ و اميدوار بودم كه با من حرف بزني،



حتي براي چند كلمه، نظرم را بپرسي يا براي اتفاق خوبي كه ديروز در زندگي ات افتاد، از من تشكر كني.
اما متوجه شدم كه خيلي مشغولي، مشغول انتخاب لباسي كه مي خواستي بپوشي.

وقتي داشتي اين طرف و آن طرف مي‌دويدي تا حاضر شوي فكر مي كردم
چند دقيقه اي وقت داري كه بايستي و به من بگويي: سلام؛
اما تو خيلي مشغول بودي.
يك بار مجبور شدي منتظر بشوي و براي مدت يك ربع كاري نداشتي جز آنكه روي يك صندلي بنشيني.

بعد ديدمت كه از جا پريدي.
خيال كردم مي خواهي با من صحبت كني؛
اما به طرف تلفن دويدي و در عوض به دوستت تلفن كردي ...



تمام روز با صبوري منتظر بودم.
با آنهمه كارهاي مختلف گمان مي كنم كه اصلاً وقت نداشتي با من حرف بزني.

متوجه شدم قبل از نهار هي دور و برت را نگاه مي كني،
شايد چون خجالت مي كشيدي كه با من حرف بزني، سرت را به سوي من خم نكردي.
تو به خانه رفتي و به نظر مي رسيد كه هنوز خيلي كارها براي انجام دادن داري.



بعد از انجام دادن چند كار، تلويزيون را روشن كردي.
نمي دانم تلويزيون را دوست داري يا نه؟!
در آن چيزهاي زيادي نشان مي دهند و تو هر روز مدت زيادي از روزت را جلوي آن مي گذراني؛
در حالي كه درباره هيچ چيز فكر نمي كني و فقط از برنامه هايش لذت مي بري ...



باز هم صبورانه انتظارت را كشيدم و تو در حالي كه تلويزيون را نگاه مي كردي، شام خوردي؛
و باز هم با من صحبت نكردي.



موقع خواب ...، فكر مي كنم خيلي خسته بودي.
بعد از آن كه به اعضاي خانواده ات شب به خير گفتي، به رختخواب رفتي و فوراً به خواب رفتي.
اشكالي ندارد ...

احتمالاً متوجه نشدي كه من هميشه در كنارت و براي كمك به تو آماده ام.
من صبورم، بيش از آنچه كه تو فكرش را مي كني.
حتي دلم مي خواهد يادت بدهم كه تو چطور با ديگران صبور باشي.
من آنقدر دوستت دارم كه هر روز منتظرت هستم.
منتظر يك سر تكان دادن، دعا، فكر، يا گوشه اي از قلبت كه متشكر باشد.

خيلي سخت است كه در يك مكالمه يك طرفه داشته باشي.
خوب، من باز هم منتظرت هستم؛ سراسر پر از عشق تو ...
به اميد آنكه شايد امروز كمي هم به من وقت بدهي.
اگر نه، عيبي ندارد، مي فهمم و هنوز هم دوستت دارم.
روز خوبي داشته باشي ...



دوست هميشگي و دوستدارت : خدا

 
 

با`هيچ `با`ر`ا`ني` `رد` `پا`يت `از`كو`چه` `ها`ى` قلبم` پاك` `نميشو`د

پس تنها ادامه میدهم,
در زیر باران حتی به درخواست چتر هم
جواب رد میدهم,
میخواهم تنهاییم را
به رخ این هوای دو نفره بکشم ...!

 

 
  بیــــــــــدار شو ,
من همانم که برای بودنم
سالها بی خواب بودی !

 
 
شبیه کسی شده ام که پشت دود سیگارش با خود می گوید:
باید ترک کنم!
سیگار را٬
خانه را٬
زندگی را٬ 
و باز پکی دیگر!

 
 
دوست داشتن

ربطی به دیدن ندارد

آدم ها خدا را هم

دوست دارند هنوز ..

 
 

میگن تو جهنم همش میگی
یادش بخیر.....
دنیای منم همینجور بود
.
.
.
یادش بخیر
 

 
 

'در آغوش خودم هستم ... 
من خودم را در آغوش گرفته ام ! 
نه چندان با لطافت ... 
نه چندان با محبت ... 
اما وفادار ... وفادار ...!
 

 
 
چمدانها همیشه
منتظر رفتنند ... . . . 
اگر آمدی دست خالی بیا !

 
 
حس رهائی در

اســـــارت ...

آغوش تنگ توست

دلم حبس ابد میخواهد

 
 

دورتر بایست! مهربانی هایت دلتنگی ام را بیشتر میکند

 
 

آغوشت غاریست …که وسوسه میکند همه را برای پیامبر شدن ...
 

 
 

مترسک گفت : گندم تو گواه باش که مرا برای ترساندن آفریدند ، وگرنه من تشنه عشق پرنده ای بودم که سهمش از من گرسنگی بود ......
 

 
  گاه این نازک دلم ، یاد رویت میکند
گاه با دیدار گل ، یاد بویت میکند
گاه با دلواپسی ، کنار پنجره
از هزاران قاصدک ، پرس و جویت میکند

 
 

اگه دیدی چیزی آخرش خوب تموم نشد، بدون آخرش نیست.